Het afgelopen jaar heeft mijn leven op een manier veranderd die ik nooit had kunnen voorzien. Plotseling verloor ik mijn moeder, een verlies dat me volledig overviel en me diep raakte. Haar overlijden bracht een enorme leegte met zich mee, maar ook een zoektocht naar wie ik nu ben en hoe ik verder wil leven. Tegelijkertijd ging mijn relatie uit. Degene die heel dichtbij mij stond, ook tijdens het overlijden van mijn moeder, was ineens ook uit mijn leven. Ik stond er alleen voor. 

De combinatie van deze heftige gebeurtenissen bracht me in een periode van intense paniek en angst. Soms dacht ik dat ik gek werd, dat ik mijn grip op mezelf kwijt was. Ik had PTSS-achtige klachten en kreeg kalmerende medicatie voor de eerste periode. Het was een lange en moeilijke periode, waarin ik probeerde te begrijpen wat er met me gebeurde en hoe ik mezelf kon beschermen tegen overweldigende emoties. 

Nu ben ik nog volop in herstel. Ik ben begonnen met EMDR, wat me helpt om traumatische herinneringen te verwerken en rustiger in mijn hoofd te worden. Ik leer iedere dag beter te begrijpen dat mijn gevoelens en reacties normaal zijn na wat ik heb meegemaakt, en dat het oké is om mezelf de tijd te geven om te helen. Het gaat stap voor stap; ik ben er nog niet, en ik voel dat ik nog steeds veel energie kwijt ben aan rouwen en aan het langzaam terugkomen in het normale leven. Het proces kost me veel kracht en ik ben vaak enorm vermoeid, zowel lichamelijk als mentaal.

Door alles heen ontdekte ik een diepere laag van mezelf die ik eerder nauwelijks kende. Ik leerde hoe kwetsbaar ik ben, maar ook hoe veerkrachtig. Hoe belangrijk het is om verdriet te voelen en tranen toe te laten, terwijl ik tegelijkertijd probeer de draad van mijn leven weer op te pakken. Rouwen en herstellen is geen rechte weg; het is een proces dat me leert geduld te hebben met mezelf en te accepteren dat het soms zwaar en uitputtend is.

In deze periode ontdekte ik de waarde van verbinding. Het praten met anderen die iets soortgelijks hebben meegemaakt geeft me kracht en helpt me voelen dat ik niet alleen ben in dit proces. Het delen van ervaringen en het erkennen van elkaars pijn maakt het rouwproces draaglijker en geeft me hoop dat het langzaam beter zal gaan.

Rouw, verlies en angst hebben mij niet gebroken; ze hebben me een dieper begrip van mezelf en anderen gegeven. Het herstelproces is nog in volle gang en vaak intens vermoeiend, maar iedere stap die ik zet helpt me om stukje bij beetje weer balans te vinden in mijn leven.